Nadat ze mij op verkeerde knobbels had onderzocht, waste mijn specialist haar handen zo lang en grondig, alsof ze de patiënt na mij moest gaan opereren. Hoe schoner haar handen werden, hoe viezer ik me voelde.
Mijn fysieke situatie stelde me in staat, moeiteloos wat verder onderzoek te verrichten: en jawel, andere medici deden het net zo. Eerst voelen, dan wassen.
Waarom wassen artsen hun handen toch steeds nadat ze ons hebben aangeraakt?
Er zijn drie bezwaren tegen deze praktijk:
1. Het geeft ons het gevoel dat we vies zijn;
2. Het gaat er van uit dat zij niet vies zijn;
3. en dat wij geen oordeel (mogen) hebben over de mate van hun hygiëne.
Er manifesteert zich hier een ongelijkwaardigheid tussen arts en patiënt.
De oplossing is zo eenvoudig. Als artsen hun handen, in ons bijzijn, wassen voordat ze ons onderzoeken,
weten wij dat zij schoon zijn,
dat zij het niet vies vinden om ons aan te raken,
en dat wij op het punt van schone handen gelijkwaardig zijn.